Po wielkich powstaniach XIX wieku, emigracja była spowodowana terrorem na terenie zaborów. Była też wyrazem sprzeciwu wobec podporządkowaniu Polski obcym mocarstwom. Wiązała się także z nadziejami na uzyskanie u obcych rządów (głównie Francji i Wielkiej Brytanii) pomocy dla uciemiężonej Polski.
Emigracja zarobkowa na przełomie XIX i XX wieku podyktowana była przeludnieniem ziem polskich pod zaborami. W związku z tym jej trzon stanowili chłopi (wyjeżdżający głownie do Stanów Zjednoczonych, Kanady i Brazylii). Także w miastach zaczęło brakować pracy, co zmusiło robotników do wyjazdu do Belgii, Francji czy Niemiec.
Po 1939 roku emigracja wiązała się głównie z przymusowymi wysiedleniami. Szacuje się, że wysiedlono ok. 700-800 tysięcy ludzi, głownie na przymusowe roboty do Niemiec i Generalnego Gubernatorstwa. Po wojnie Polska znalazła się w obszarze wpływów ZSRR co dla żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej oznaczało emigrację polityczną.
W latach 80. XX wieku gospodarcza sytuacja Polski była dramatyczna. Brakowało wszystkiego co zmusiło wielu naszych rodaków do emigracji "za chlebem", a także z powodów politycznych. Do końca 89 roku wyjechało z Polski ok. 1,2 mln ludzi.
Po 89 roku Polska zaczęła odbudowę po latach zastoju. Był to proces długotrwały i nie wszyscy chcieli czekać na rezultaty, znów rozpoczęła się fala wyjazdów. Po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej i otwarciu granic emigracja zarobkowa stała się bardzo popularna. Wielka Brytania i Irlandia to obecnie najczęstsze kierunki wyjazdów.